Donderdag 23 juli 2021 09:49, Den Haag. Ik kijk met een schuin oog naar de Pomodorotimer op mijn laptop terwijl ik doorschrijf in mijn notitieboek. Prima, nog 6 minuten.
Na een intens half jaar, waarin ik hard werkte voor de Hogeschool en onderwijl niet alleen schreef aan wat mijn derde boek moet gaan worden maar ook bezig was met keukens en vloeren voor ons nieuwe huis, voor de Voorleesexpress vrijwilliger werd (kijk hier het filmpje en luister hier de podcast), per ongeluk betrokken raakte bij de British Family Association via P en uiteindelijk mijn derde boek bij AW Bruna mocht onderbrengen (hoera!), heb ik nu een maand vrij.
Of nou ja, vrij.
Ik werk een maand niet voor de Hogeschool. Ik heb namelijk wel een boekendeadline.
Ik zou me over het interieur van ons nieuwe huis moeten buigen, meubels kiezen enzo, bedenk ik me terwijl ik verder schrijf. Er moet nieuw internet gekozen worden. En ik wil mijn kledingkast uitzoeken. Oh en er moet wat naar de kleermaker. Maar goed, dat boek is logischerwijs het allerbelangrijkst. Daar moet ik eigenlijk al mijn tijd aan besteden.
Ping. Het tomatenicoontje licht op. Perfect. Ik sta op terwijl ik mijn laatste slok koffie achterover sla, pak mijn sleutels en ga de deur uit.
23 juli 2021 10:25, Pernis. Ik sta bij de bloemist terwijl ze een bont, zomers boeket voor me in elkaar zet, mijn telefoon tussen mijn nek en oor geklemd als mijn oom opneemt.
“Wat is het kamernummer van tante? Oma neemt niet op.”
“Ze kan ook in de zaal voor de koffie zitten,” oppert mijn oom nog nadat hij me het kamernummer geeft.
“De speurtocht naar oma kan beginnen,” grinnik ik.
Als ik bij de bloemist naar buiten stap, loop ik bijna tegen een van mijn achternichtjes aan. “Dat is toevallig!” Zij gaat ook naar haar oma — ‘tante’ zoals wij de zus van mijn oma altijd noemen.
23 juli 2021 10:31, Pernis. De deur van mijn oma’s kamer is open als ik naar binnenstap, een zuster helpt haar met de oogdruppels. De zuster ziet mij en knipoogt. “Ik ben bijna klaar, hoor. Mevrouw, er staat een verrassing voor u!”
Verbaasd kijkt mijn oma opzij.
Voor het eerst in anderhalf jaar, misschien wel twee, buig ik voorover en geef ik mijn oma een kus op haar wang. Fuck it. Zij is gevaccineerd, ik ben half gevaccineerd. Daarbij ben ik klachtenvrij EN vorige week nog negatief getest.
“Nog gefeliciteerd oma, fijn om u even te zien.”
Ik zet de bloemen in een vaas, pak een kopje thee en ga tegenover mijn oma zitten. Ik vraag hoe haar verjaardag vorige week was, hoe het gaat. Oma vraagt hoe het met Vincent is, en met het huis, en of ik vakantie heb.
“Jazeker, dus alle tijd om even op bezoek te komen.” knipoog ik.
23 juli 2021 11:10, Pernis. Ik klop aan bij tante, en mijn achternichtje doet de deur open.
Mijn oma’s zus zit in haar favoriete stoel en weet misschien niet precies wie ik ben, maar ze herkent me wel ergens van. “Ga zitten,” gebaart tante enthousiast, “kind, wat leuk dat je ook even langskomt.”
“Lianne is op bezoek bij tante Gre,” verduidelijkt mijn nichtje tegen haar oma.
Ik heb eigenlijk maar vijf minuten. Toch ga ik zitten.
Mijn nichtje en ik filosoferen over wat ik eigenlijk ben van tante (“een achterkleinkind?”)en delen wat levensupdates over nieuwe huizen en hoe het op ons werk gaat. Uiteindelijk moet ik een sprintje strekken en ben ik alsnog iets later bij mijn volgende belangrijke afspraak.
23 juli 2021, 11:20 Pernis. Als ik de lift uitloop op de eerste verdieping staat mijn andere oma al in de deuropening van haar apartement.
“Dag oma.”
“Dag kind.”
Ook hier sla ik de officiele coronaregels van 1,5 meter weer even in de wind. Voor het eerst in anderhalf jaar stap ik de gang in en slaan mijn oma en ik de armen om elkaar heen. Ik realiseer me dat ik niet eens meer weet wanneer ik haar voor het laatst heb gezien, dus ik knuffel haar maar extra stevig.
“Het lijkt wel alsof je weer gegroeid bent,” zegt mijn oma. Ik weet nooit precies of ze daarmee bedoelt in de lengte of de breedte (lol) maar ik grinnik en zeg: “misschien ben jij gewoon aan het krimpen, oma.”
Ik loop achter mijn oma de woonkamer in en leun tegen de bank terwijl ik op haar wacht. Ik kijk naar het tafeltje met daarop de mooie foto’s en de urn van mijn opa. Hij is inmiddels 1,5 jaar overleden, en sindsdien woont mijn oma alleen. Ze heeft wel een leuk, geel vogeltje wat haar gezelschap houdt (“ik wilde eigenlijk een hond, maar ja, dan moet ik ook weer een man hebben die de hond kan uitlaten”) waar ik even gezellig tegen kir terwijl mijn oma haar tas pakt.
“Zo, klaar!”
“Nou, on y va.”
23 juli 11:45, Rhoon, restaurant Abel.
“Goed idee van jou,” zegt mijn oma terwijl ze aan haar witte wijntje nipt. Ik had haar maandag gemaild of ik haar mee uit lunchen mocht nemen.
We kijken samen tevreden uit op het terras, over de golfbaan en de hoge, groene bomen om ons heen. “Geeft echt een vakantiegevoel.”
We kletsen bij boven kroketjes op brood, nemen nog een kopje thee toe. Om 13:00 rijd ik haar weer naar huis.
23 juli 13:35, Pernis, de begraafplaats. Ik loop over het pad tot ik helemaal achterin ben. Mijn laatste bezoekje van de dag.
‘Mijn tijd in Uw handen’ staat er onderop de steen.
De laatste keer dat ik bij zijn graf was is ruim twee jaar geleden. Net daarna kreeg ik een mail met het keurige royalty-overzicht voor mijn eerste boek. We zijn inmiddels nog een boek en een paar bedragen verder, bedenk ik me terwijl ik naar zijn naam kijk.
Hij zou ook daar vast weer trots op zijn. Mijn opa heeft altijd hard gewerkt, werkte en leerde door om goed voor zijn gezin te kunnen zorgen, en hij hield ook enorm van boeken.
Maar ik weet ook zeker dat hij nog veel trotser zou zijn op dat wanneer ik tijd in mijn handen heb, ik dan weet wat echt belangrijk is om die tijd aan te schenken.
❤
