Ik heb een beetje een kutweek.
Ik maak me zorgen over mensen van wie ik houd. Ik ben moe. Ik heb het koud. Ik denk dat Trixie Mattel niet RuPaul’s Drag Race All Stars gaat winnen.
In mijn team gaat de werkdruk omhoog omdat het aantal mensen in een ander team omlaag is gegaan. Ik voel me papperig en heb te lang naar de prachtige Anna Nooshin zitten kijken, waardoor het alleen maar erger werd. De vaatwasser lijkt het binnekort te gaan begeven. Beyoncé zit al een maand bijna niet meer op schoot (druk met avonturieren) en ik mis het knuffelen.
Ik was naar yoga na een lange werkdag met een veel te lange vergadering. Zoals wel vaker bij yoga, kwam het daar pas echt binnen. Daar realizeerde ik me dus dat ik een kutweek had.
En weet je wat ik daaraan ga doen?
Niks.
Nee, maar echt niks
Selfhelpjunkie pur sang ben ik natuurlijk altijd met van alles bezig. To-do lijstjes are life, altijd wel wat te lezen of te schrijven. Mijn lievelingshobby is met zelfhulp een beetje aan mezelf en aan mijn leven klussen. Dat doe ik omdat ik dat leuk en interessant vind.
Maar ik ga mezelf niet proberen te genezen van een baaldag, of een rotweek, of een maand met tegenslagen.
Ik gaf veel te lang geen ruimte aan shitty things onder het mom van “happy vibes only!!11!” en “negativiteit is ongezond” (meer hierover in mijn boek trouwens, plug plug plug).
Maar ik heb niet alleen maar happy vibes. Ik heb cranky vibes, so-tired-I’m-nauseous-vibes, pissed off vibes, sad vibes, disappointed vibes:
I HAVE ALL THE VIBES.
En het is vooral ongezond om wat je voelt of ervaart weg te stoppen. Negativiteit is prima.
Dus, ik heb gewoon een kutweek. En dat is oké. Ik hoef daar niks mee te doen, want het gaat vanzelf weer over. Het wordt vanzelf weer een leuke week.
Maar wat nou als je een kutleven hebt?
Een kutleven is een stuk minder makkelijk te verkroppen dan een kutweek.
Er zijn volgens mij twee redenen waarom je een kutleven hebt.
Kutleven A
De eerste reden is dat het leven wat je leidt eigenlijk totaal niet bij je past.
Ik had bijvoorbeeld een paar jaar geleden een kutleven eerst omdat ik de verkeerde vent had. Die verkeerde vent is voor iemand anders vast een topvent, maar wij zorgden er bij elkaar voor dat we een beetje een kutleven kregen.
Qua persoonlijkheid en interesses dag en nacht, en voor ons werkte dat niet. Alleen ja, hij had van die leuke krullen en we waren al weer een paar jaar bij elkaar, dus ik bleef koppig in die relatie met mijn kutleven. Totdat mijn kutleven veel kutter bleek dan gedacht en we uit elkaar gingen.
Toen daarna had ik nog een keer een kutleven omdat ik de verkeerde baan had. Dat durfde ik niet onder ogen te komen, want het was een goede en tikkeltje prestigieuze baan met een goeie CAO dus doodeng om los te laten. Dus in plaats van dat aan mezelf toe te geven dat ik hier niet lekker meer zat en te gaan solliciteren, kachelde ik door tot een overspanning.
Geeft niks, kan gebeuren. Kwam allemaal goed.
Soms past er iets aan je leven niet (meer) bij je. En dan moet je dus iets gaan doen met datgene wat je kut vindt aan je leven. Als dat kan. Een andere vent (of geen vent, regel je Single Glo Up baby), een andere baan, een ander huis, een andere hobby, vijf nieuwe hobbies.
Mijn punt: Wees niet te bang om (van gedachten te) veranderen of andere dingen te gaan doen.
Kutleven B
De andere reden dat je een kutleven hebt is omdat je helemaal geen kutleven hebt maar dit wel als zodanig ervaart.
Je kan dus allemaal leuke dingen om je heen hebben, en leuke dingen doen, en je leven alsnog een kutleven vinden.
Dat kan, en dat is echt megasupergigabalen, want dan is er technisch gezien niks aan de hand en best heel veel om blij van te worden maar dat lukt je gewoon niet.
En dan is het verstandig om hier eens met iemand over te praten, want alleen komen we hier niet altijd uit. Dit vergt tijd, rust, gesprekken en eventueel medicatie.
Het kutte is alleen dat voordat je eindelijk met een capabel iemand mag praten je inmiddels twee intakes en twee tot zes maanden wachttijd verder bent. Toeps schreef hier (en over de bizarre zorgverzekeringspraktijken) een stukje over.
Want ik weet dat je het moet rooien met jezelf en dat je jezelf zou moeten helpen. En dat dát nou juist niet meer gaat. Dat je je kunt voelen alsof je opgesloten zit in jezelf (daar schreef ik hier een stukje over naar aanleiding van de Dag van de Depressie) en daar zelf niet uitkomt.
Ik zou willen dat ik iets nuttigs kon zeggen wat je helpt als je je zo voelt. Dat heb ik niet, behalve dat je niet alleen bent en dat er mensen zijn die van je houden.
En dat hoe waardeloos je jezelf ook vindt, en niet de moeite om te helpen, dat er mensen zijn die het daar niet mee eens zijn. Die de deur voor je open zetten en een kop thee voor je hebben staan. Die aan komen rennen als je ze dat vraagt, zonder oplossing maar met een luisterend oor of een grapje.
Dat wilde ik even kwijt. Hopelijk heb je straks gewoon een kutweek, en geen kutleven meer. Liefs.
