Thuis

Ik ben als adult nog nooit ergens zo gelukkig geweest als dat ik hier ben, in Den Haag, met Vincent, in ons huis in Bezuidenhout-West.

Het is niet het mooiste stuk van Bezuidenhout, ons stukje.

Waar in de rest van Bezuidenhout de klassieke woningen uit de jaren ’30 opvallen, met hier en daar een nieuwer rijtje huizen en een paar woontorens, bestaat Bezuidenhout-West vooral uit jaren ’70 en ’80-bouw.

Hier staan koop-, huur- en sociale woningen allemaal door elkaar, in portiekwoningen en rijtjeshuizen. Ik vind het hier zowel prachtig als pauper.

Vin kocht dit apartement 8 jaar geleden toen hij (het liefst met gierende banden) wegwilde uit Transvaal, waar regelmatig de politie weer eens drugsdealers in de boeien hadden geslagen. Toentertijd was hij consultant, dus dichtbij de stations en de snelweg was een belangrijke reden om voor dit huis op deze plek te gaan. Het balkon met middag- en avondzon, en de ruimte waren pluspunten.

Vin ontdekte gaandeweg de andere perks aan hier wonen. Met een kwartiertje lopen stond hij op het Plein voor een borrel met vrienden, zijn twee beste vrienden woonden binnen een straal van een kilometer, alles was in de buurt en hij kon altijd met een nachttrein terug naar huis komen. Na een werkdag ging hij nog even op het balkon liggen, waar hij dan soms een uurtje in de zon ging liggen slapen. Hij had een werkkamer, en een waskamer.

Toen we elkaar leerden kennen en gingen daten, was het echt Vins huis. Het huis van een jongen die had geleerd wat adults in huis hebben, en dat adults hun huis schoonmaken, maar die niet per se erg geïnteresseerd was in interieur of homemaking.

Naarmate we langer samen waren, begon de mooie dingen aan deze plek me ook steeds meer op te vallen.

De grote kleurrijke bomen die ik vanuit het keukenraam zie in de herfst als ik in het ochtendzonnetje mijn koffie maak. Het uitzicht op een stukje Den Haag skyline vanaf het balkon. De ruime woonkamer, het kleine wandelingetje naar de Theresiastraat.

Ik werd inwoner van Den Haag op 15 februari 2017, en ook de locatie sloot ik steeds meer in mijn hart. De treinen, metro’s en het centrum dichtbij, maar toch in een rustige wijk wonen.

Dankzij het dichtbij de treinstations wonen altijd snel in Rotterdam voor werk of afspraken. Maar tien minuten lopen en ik sta in het Haagse bos, binnen een half uurtje fietsen op het strand. Ik fiets binnen een kwartier naar het centrum, het kost me twintig minuten om naar Haley’s of Kelly’s Expat Store te komen. Een kwartiertje fietsen naar Mama Kelly’s, waar ik menig glas champagne met Vin en Susannah heb gedronken.

In al die tijd dat Vin en ik hier samen wonen, is er een hoop gebeurd: klein en groot.

Vin kreeg de toffe baan die hij wilde bij NN, en had vanaf dat moment nog maar 5 minuten reistijd. Daardoor kon hij ‘s ochtends voor werk sporten, en vond ik hem regelmatig al in de keuken als ik thuiskwam van mijn werk. Hij maakte later ook de promotie die hij vanaf het begin op het oog had. Ik wisselde in 2017 ook van baan, en mocht zo de helft van de tijd in mijn geliefde Rotterdam spenderen, naast mijn steeds geliefdere Den Haag. Ik kreeg mijn eerste vaste contract.

We werden drie keer oom en tante. Vakanties samen, om de hoek in Vlissingen en over de oceaan in New York. We kregen Beyonce erbij. We gingen samen naar feestjes en festivals, waarbij we ‘s avonds laat of ‘s ochtends vroeg hand in hand terugliepen naar huis vanaf Laan van NOI of Centraal Station. We gingen uit eten en borrelen, stommelden dan samen terug naar huis vanaf de Denneweg, het Plein of de Mexicaan op het pleintje bij Florentina. We hingen samen op de bank met een wijntje, op het balkon onder de zonnewering met een Liuk ijsje. Spontane en geplande etentjes en borrels en brunches met vrienden in de buurt.

Mijn grote eikenhouten eettafel verving Vincents massieve zwarte ronde tafel. We kozen samen nieuwe eetkamerstoelen uit. Voor mijn 29e verjaardag kreeg ik van Vincent mijn werkkamer cadeau; hij verfde de muur in mijn lievelingskleur, zette een bureau voor me in elkaar en ik verhuisde mijn laptop, duizend schriftjes en pennen van mijn eettafel naar mijn kantoortje. Ik ben hier het allerliefst — en ik ben hier op mijn allergelukkigst, stukjes tikkend en boeken schrijvend.

We tikten een nieuw vloerkleed op de kop. We verfden samen de hele keuken een heel mooi bleekblauw. Ik verving de oude IXXI met een van de prachtige foto’s van Mariet en wat nieuwe foto’s van onze babyneefjes. In de keuken verschenen mooi keukenapparaat na mooi keukenapparaat, met als laatste aanwinst de babyblauwe Smeg mixer die Vin van me kreeg (ik bak niet, dat doet hij).

We vervingen de oude woonkamerdeur voor een prachtige, klassieke deur. De foeilelijke en uit-elkaar-vallende oude kledingkast in mijn werkkamer vervingen we door een grote mooie Pax met spiegeldeuren.

We kochten een mooie fauteuil, mooie droogbloemen. Wat details qua dekentjes, kussentjes en een gebreid mandje — waarvan ik nog steeds eigenlijk niet weet wat de functie moet zijn, maar die wel schattig staat.

En daardoor is het huis nog meer ons huis, en loop ik hier elke dag vrolijk rond. Ik ben zo in mijn nopjes als ik in de fauteuil This Is Us lig te kijken, in de keuken sta te koken, en als ik in mijn werkkamer stukjes tik. Als Vin en ik samen wakker worden, een kopje koffie drinken in het weekend of tegen elkaar aanzitten op de bank, voel ik me zo ontzettend thuis.

“Ik ben hier vier jaar zo intens gelukkig geweest,” appte ik een van mijn vriendinnen vorige week dinsdagavond.

“Wil toch niet zeggen dat dat nergens anders ook kan?” appte ze terug.

“Ik vind het gewoon moeilijk om een plek waar je zo veel van houdt en waar je het zo fijn hebt los te laten voor iets waarvan je maar hoopt dat het dan ook zo fijn is,” appte ik.

“Het is niet alleen hopen, het is ook wat je er zelf van maakt.” appte ze mij.

De volgende dag kochten Vin en ik samen ons nieuwe huis.