Ik roep wel eens dat ik zo blij ben dat ik leef tijdens Beyoncé.
De afgelopen week was ik niet alleen blij dat ik leef tijdens Beyoncé, maar ook dat ik ben opgegroeid met the Lion King én dat er in mijn tijd een remake kwam, mèt een nieuwe soundtrack EN nog een bonusalbum geproduceerd door Beyoncé.
Man, it’s good to be a pop culture junkie these days.
De oude Lion King (1994)
Om er weer even in te komen keek ik de MovieBitches review van de originele Lion King.
Grappig om te vermelden is dat de Lion King een Disney versie is van Kimba de White Lion (1950, eerst een stripverhaal wat weer geïnspireerd was door Bambi) en de film die al 10 jaar in de maak was maar 3 jaar na de Lion King uitkwam: Jungle Emperor Leo. Van Japanse origine, van de maker Osamu Tezuka.
Lion King werd toentertijd hier overal werd gepromoot als Disney’s eerste original story; dat is dus niet waar. (Bron en het kijken waard!)
Ik keek het vergelijkingsfilmpje en inderdaad, volgens mij is het hetzelfde verhaal.
Grappig (en daarmee bedoel ik eigenlijk ontluisterend), de enige pop culture nod naar het feit dat de “original” story zo original niet was…zit in de Simpsons!
Goed. Los van het feit dat goed-gejat-is-beter-dan-slecht-verzonnen geen goede look is, hebben de makers van The Lion King er toen wel een meesterwerk van gemaakt.
Met het B-team trouwens he? Want zoals je hier kunt lezen (en ook kunt horen in de MovieBitches review) dacht Disney dat Pocahontas hun knaller zou worden, en het werd RUIM de Lion Ling. De Lion King is ook de meest verkochte videoband ter wereld, ooit.
Wij hadden hem ook (stelling: want mijn ouders hielden van ons) en ik heb die film vroeger ook echt ontiegelijk vaak gekeken. De animatie, de muziek, de grapjes, Timon en Pumbaa, alles is leuk aan die film.
Het enige wat ik niet snap is dat ik vroeger de Simba scene met dode Mufasa prima kon kijken en als 31-jarige drie dagen moet bijkomen en nog 3 keer een gesprek moet hebben met Vincent over hoe het pure kindzijn van Simba in één keer verwoest is door die kutoom. Maar dat vraag ik nog wel een keer als ik voor iets anders bij een psycholoog terecht kom.
Leuk (en misschien wel leuker) aan de oude Lion King:
- De animatie is fantastisch.
- En daardoor de expressies van de dieren ook
- Dit kan ik vol vertrouwen zeggen nu ik de nieuwe Lion King gezien heb: ook al hebben de nieuwe heus wel leuke nieuwe grapjes, de oude hyena’s met Whoopi Goldberg en de hysterisch lachende Ed zijn leuker. SORRY!
- Nathan Lane is Timon en ik zal door de Bird Cage van Nathan Lane houden. Grappig fragmentje hieronder:
De nieuwe Lion King
Ik had er al een jaar zin in, tot op de dag zelf: Toen maakte ik me ineens druk of de nieuwe wel net zo goed kon zijn als de oude.
Antwoord: Ja.
Het was namelijk 80% hommage, 15% nieuw en leuk en 5% Beyonce. Daarover later meer.
Zodra de eerste iconische muziek werd gespeeld en de trek van de dieren richting Pride Rock in beeld kwam zat ik te huilen als een baby, zo mooi vond ik het. Dat heb ik nog een aantal keer gehad in de bios, kan ik je verklappen.
Dat gezeik over CGI leeuwen kan ik me niet in vinden: ik vond dat ze dat met veel wide shots en beweging goed oplosten wanneer er liedjes aan de gang waren en heb me er niet aan gestoord.
Leuk (en misschien wel leuker) aan de nieuwe Lion King:
- De herziene versie van de Soundtrack is PRACHTIG. Prach-tig zeg ik je. Ik luisterde die voor het eerst in de auto op de terugweg van een fantastische dag, en het was echt het gouden randje aan de dag.
- Timon en Pumba! Seth Rogen en Billy Eichner doen het samen namelijk SUPERGOED, en weten de essentie te vangen èn nieuwe grapjes te maken. Hoe heerlijk Nathan Lane ook is, Billy Eichner doet het geweldig.
- Ook leuk: Timon en Pumba zijn niet alleen in de oase, maar hebben allerlei soorten vriendjes. GEZEL.
- Donald Glover ❤
- De originele Mufasa en Sarabi!! (Die ook trouwens de Koning en Koningin zijn in Coming to America, wat ook een topfilm is trouwens.)
Nu denk je misschien: Huh? Waar is Beyoncé in dit rijtje?
Jongens.
We weten allemaal: I love me some Beyoncé. En ik slurp alles wat ze doet, zegt en zingt als Koolaid. Maar ik las ergens een review die zei: ‘Beyoncé is distractingly Beyonce in the Lion King’ en volgens mij klopt dat.
Can You Feel The Love Tonight is mooi gezongen door haar en Donald Glover maar het is inderdaad…heel erg Beyoncé. Net als wanneer ze praatte, dan dacht ik niet ‘oh dat is Nala’ maar dacht ik ‘YES BEYONCÉ.’
Dat is verder niet zo’n issue, en we hebben er een nieuw album bij gekregen dus ik klaag niet…maar Beyoncé maakt de Lion King an sich niet per se een betere film.
(Ik vind het trouwens wel hilarisch dat Beyoncé geen interviews geeft en dat het in alle interviews van de andere sterren gaat over hoe het was om met Beyoncé samen te werken.)
SPEAKING OF THAT PARTICULAR ALBUM.
Ik vind het echt een heel mooi album en heb er echt van genoten.
Van het lieve Find Your Way Back tot het pocherige Don’t Jealous Me, het prachtige Water (❤ ZO MOOI!)en Keys to the Kingdom en het brallende van Mood 4 Eva: Dit is echt een cadeautje bovenop al het nieuwe van de nieuwe Lion King.
Als je Beyoncé fan bent, ook dit album is de moeite waard.
Concluderend
Even vergetend dat ik weer dagen een emotioneel wrak ben van hoe DARK het verhaal van the Lion King eigenlijk is, is zowel de oude als de nieuwe, als de eigen soundtrack als het album van Beyoncé een fantastische ervaring.
Ga ervan genieten, zou ik zeggen.
