Die sacherijnige stukjes die ik schrijf over andermans epistels over social media breaks op diezelfde social media komen voort uit mijn eigenste filosofie over social media en hoe je dat leuk houdt.
Omdat niemand er steeds om vroeg heb ik dat even opgeschreven.
Je koopt niks voor Internet-punten
Ik vind het lachen om een beetje grappige tweets te delen, mooie foto’s op Instagram te zetten en te kletsen op mijn Instastories. Ik vind het leuk om in contact te zijn met lezers en mensen die me volgen, en ik vind het echt tof dat er mensen zijn die me hier, op Twitter, op Instagram of op Facebook volgen.
Maar ik koop er exact niks voor.
Die retweets of likes of ‘omg je bent zo grappig’ vind ik heel lief en leuk, maar ik ben Internetter op zo’n Burgertrutterig niveau dat het niet significant vertaalt naar iets tastbaars — en dat geldt voor ongeveer alle non-influencers.
Het is weinig tot niks waard in de echte wereld, die dingetjes die ik doe op het Internet.
Ik vind het echt heel leuk om online te zijn, maar die Internet punten brengen me hooguit een leuke uitnodiging voor een podcast, een interessant gesprek met een interessant iemand of een belachelijk verzoek een advertorialtje te schrijven voor een sieraden-webshop terwijl ik geen sieraden draag.* Daarom besteed ik er ook niet teveel van mijn mentale energie aan. Die besteed ik dan liever aan mijn werk, de mensen om me heen, en de creatieve dingen die ik wil doen.
Want mijn werk goed doen leidt hopelijk tot een langdurende carrière en een goed salaris, de mensen om me heen leiden tot een warm sociaal netwerk en de creatieve dingen leiden hopelijk ooit tot een Lianne Keemink-plankje in de zelfhulpboekensectie van de bibliotheek.
Social media is echt niet nutteloos. Contacten hebben en zichtbaar zijn kan absoluut in je voordeel werken. Maar at the end of the day it is busywork en afleidend van het echte werk dat ik wil doen.
Voldoet wat je wil delen aan je eigen eisen voor social media?
Ik heb een losse-pols beoordelingssysteempje als het gaat over wat ik het Internet opgooi qua tweets, Instagram en andere social media content.
- Is het grappig?
- Heeft iemand anders er misschien wat aan?
- Vind ik het echt de moeite waard om te delen?
- Is het aardig? (Dit lukt me niet altijd en soms vind ik de grap belangrijker dan aardig zijn, sorry about it. Maar dan nog, het liefst ben ik aardig. Zie volgende punt.)
- Is het niet passief-agressief?**
Verder probeer ik zo min mogelijk te klagen en zo min mogelijk vage tweets te delen over dingen waar ik mee bezig ben. Mij demotiveert dat onwijs.
Ik ben (bijna) altijd aardig op het Internet
Omdat er al zoveel onaardige mensen op het Internet rondrennen en compleet onredelijk overal op reageren heb ik me een hele tijd geleden voorgenomen om zoveel mogelijk op een normale, vriendelijke manier te reageren — ook als ik vind dat iemand normaal moet doen.
Ook omdat ik gewoon zo ben. In het echt ben ik òòk zo veel mogelijk aardig. Heus ook niet altijd, cause I don’t owe anybody anything, maar het is wel mijn standaard modus. Online en offline.
De paar keer dat ik droog reageerde op een volger die zich iets teveel met mijn leven bemoeide of toen ik iemand die ik niet kende iets toebeet omdat ik ze te dom voor woorden vond: Ik heb er achteraf eigenlijk altijd spijt van. Die persoon is ook maar een mens.
En dus ben ik aardig. Ik snauw niet, en als iemand iets zegt wat me niet zint reageer ik niet.
Ik herhaal negatieve dingen die over/tegen me gezegd worden NIET
Ik word relatief heel weinig afgezeken op het Internet.
Daar is een hele simpele verklaring voor die niks te maken heeft met dat ik zogenaamd sympathiek ben. Ik ben gewoon te klein en onbelangrijk om af te zeiken.
Ik ben lekker gemiddeld, heb maar een kleine groep volgers en ik ben niet enorm succesvol en/of zichtbaar. Waarschijnlijk als iemand mij op het Internet gaat afzeiken zeggen er 10 mensen “huh wie” dus ja, dan heb je weinig eer aan je werk.
Maar die paar keer dat het gebeurde de afgelopen 10 jaar hield ik ferm mijn lippen op elkaar. Ik raasde er misschien even over tegen mijn vriendinnen, baalde ervan naast Vin op de bank, was sip tijdens een yogalesje…maar op het Internet hoorde je me er niet over.
Dat heeft twee redenen.
Nummer een: Alles wat je zelf op full blast nog eens een keer op je social media deelt wanner iemand onaardig tegen je heeft gedaan? Zorgt er alleen maar voor dat je langer met dat ‘drama’ bezig bent dan wanneer je het los had gelaten. Alles waar je aandacht aangeeft, groeit.
Ik begrijp de impuls om je gekwetste ego te herstellen door te delen wat voor lelijke dingen iemand over of tegen je heeft gezegd volledig. Het is ook helemaal niet leuk als je ineens compleet wordt afgeblaft, afgezeken of afgekat. Of wanneer iemand je even uitlegt waarom je seksistisch bent, of een aandachtstrekker, of een simpele ziel.
Maar het gaat voorbij. Hoe eerder je het zelf loslaat, hoe beter, en ik denk dat het helpt door die shit dus niet te etaleren.
En nummer twee: Ik vind oprecht dat mensen van mij mogen vinden wat ze willen. Dat vind ik niet altijd makkelijk, maar vind ik wel echt.
Natuurlijk vond ik de eerste negatieve boek-review nou niet echt een pretje om te lezen. Natuurlijk vind ik het niet leuk dat mensen me theatraal, pretentieus of arrogant vinden. Ik moet even slikken als een vriendin me laat zien wat iemand op het Internet voor veroordelends of onaardigs over me heeft gezegd. Natuurlijk zou ik het liefst zien dat de hele wereld mij en mijn boek gaaf vindt.
Maar dat kan niet; en ik vind ECHT dat dàt moet kunnen.
Ik hoef geen contact met de mensen die me kut vinden en ik hoop (voor mij en voor henzelf) dat ze me zo min mogelijk in hun aura hebben, maar ze mogen me naar hartelust stom vinden.
Less is more
Een beetje in dezelfde lijn als het rijtje criteria wat ik heb, waardoor ik sowieso al filter, voorkom ik ook een beetje Lianne Overkill bij de mensen die me in gematigde doseringen wel lachen vinden.
Dat is even op een rijtje hoe ik naar social media kijk en hoe ik me daarop probeer te gedragen. Doe er je voordeel mee.
En verder doe ik ook gewoon maar wat, dus doe dat ook vooral.
*Behalve een Engelenvleugeltjes-ring en het medaillon dat ik van mijn ouders kreeg toen ik mijn boek had geschreven.
**Ik erger me helemaal kapot aan als andere mensen uit mijn timeline over elkaar gaan lopen sneren terwijl ik er niets mee te maken heb. Ik vind het een sneue manier van communiceren. Helaas laat ik me er zelf als ik iemand echt niet meer trek nog wel eens toe verleiden, maar het liefst niet.
