Met de kanttekening dat ik het grote geluk had na mijn ex Vincent ontzettend snel tegen het lijf te lopen, èn dat Vin en ik alweer 4,5 jaar bij elkaar zijn, heb ik nooit een hekel gehad aan het daten.
Sterker nog, ik vond het altijd leuk. Ik heb het nooit als een verschrikkelijk lot ervaren; zelfs die twee minuten op Tinder voordat ik matchte met Vincent waren prima.
Ik zat er laatst met twee vriendinnen over te praten en toen viel er het een en ander op zijn plek.
De reden dat ik daten PRIMA vind, heeft alles te maken met mijn datinggeschiedenis. Namelijk: Veel, veel verschillende kerels, veel verschillende soorten dates en relaties.
Mijn relatiegeschiedenis
Waar begin je nou eigenlijk met tellen met verkeringen? Vanaf mijn veertiende tot mijn vijftiende gebeurde er van die kleine schattige tienerrelatietjes. Ik durfde nog niet eens te eten in het bijzijn van mijn eerste vriendjes, maar ik had ze wel. Stonden we een beetje te zoenen bij het metrostation, dat werk.
Op mijn vijftiende kreeg ik mijn eerste echte vriendje en mijn hemel, wat heb ik die jongen het leven zuur gemaakt. Alles wat ik nu NOOIT meer zou doen in mijn relaties (afreageren, het ineens uitmaken, na hem een relatie krijgen met zijn aartsvijand, hem aan het lijntje houden, een paar jaar later zoenen met zijn beste vriend) heb ik per ongeluk op deze jongen gebotvierd. Met de beste intenties van de wereld want ik hield van hem, maar MAN. Die arme knul.
Ook de vriendjes daarna (pak ‘m beet van m’n 16e tot mijn 20e) hebben het nog behoorlijk wat me te stellen gehad: Ik kon nog niet zo goed communiceren over wat ik ergens van vond of wat ik voelde, en als ik geen zin meer in je had maakte ik het per direct met minimale uitleg uit. Sorry he, jongens.
Daarna volgde mijn eerste echte lange relatie (4 jaar) en inmiddels ben ik alweer 4,5 met Vinnie.
Maar tussen al die relaatjes door heb ik hartstikke gedate. Met jongens die ik leerde kennen tijdens het uitgaan (LOL, NOOIT MEER), met oudklasgenootjes, met studiegenoten, en nog een paar wildcards. En natuurlijk wilde ik graag dat iemand me dan leuk vond, of me smste of belde.
Maar ik heb er nooit wakker van gelegen of iemand wel of niet blijvende interesse had of niet. Komt wel goed, dacht ik dan gewoon. Next.
Fuckups
Ik heb dus zat blauwtjes gelopen in mijn leven en stomme dingen gedaan op het gebied van daten, mannen en -in die tijd- jongens.
Ik heb mijn nummer gegeven aan een knappe man die ik tegenkwam op de parkeerplaats van het kasteel waar ik op de kunstafdeling werkte. Toen hij vrijwel meteen wilde dat ik bij hem thuis kwam lunchen en me vroeg ‘of ik geschoren was’ rook ik onraad, smste ik dat ik niet meer wilde afspreken en werd ik uiteraard voor ‘kankerhoer’ uitgemaakt.
Ik heb een relatie gehad met iemand die goddelijk mooi was. Maar echt. Die had zo in de Men’s Health gekund, die jongen, Jammer maar we hadden verder vrijwel niks gemeen. Ik zou zeggen dat ik nooit fouten herhaal, maar is ook een beetje zoals met Vin nu. (Grapje).
Toen ik een studiegenoot die me een lift gaf doodleuk vertelde dat ik hem wel zag zitten, vroeg hij wel mijn nummer maar hoorde ik niks en kreeg hij iets met een vriendin van mij; iets met veel te direct zijn zonder eerst even af te tasten of iemand jou ook wat vindt.
We kregen uiteindelijk toch een relatie, en dat was ook een dom idee want het was nog maar superkort uit met die vriendin van mij en dat liep allemaal heel vervelend en ik geloof niet dat ik nu nog zo’n egoïstische dick-move zou doen als toen. Niet alleen dat trouwens; ik zou nu ook niet meer zo snel happen nadat iemand zelf eerst niet heeft gehapt. Het is echt een lieve gast en een van de weinige exen die ik nog wel eens spreek, maar als iemand al weet dat je geïnteresseerd bent is het ook wel makkelijk: first you’re benched, then you’re put on the field. (Uiteindelijk ging het uit, want er was een nieuw leuk meisje op de bank geschoven.)
Toen mijn vakantievriendje mijn smsjes negeerde of hij nog langskwam, heb ik een boze voicemail ingesproken. Zou ik nu nooit meer doen, want je denkt toch zeker niet dat het me kan schelen wat je doet? HA!
2014
Toen het uitging tussen mijn ex en mij was ik 28 en superverdrietig, en zat ik ineens met een gebroken hart in het huis van mijn tante waar ik gelukkig in terecht kon.
Maar ik ben zo blij dat ik GEEN SECONDE in paniek ben geweest over mijn nieuwe vrijgezelle status en of ik ooit wel weer een nieuwe relatie zou krijgen. Ik vond mijn ex vrijwel meteen gewoon een sukkel waar ik geen relatie meer mee wilde, dus daar hoefde ik me ook niet druk over te maken. En dus dacht ik: “Prima. We gaan gewoon weer de markt op.”
Nou is dat nu helemaal makkelijk praten, want ik sloeg Vincent in record speed aan de haak: Ik heb me in de afgelopen acht jaar niet door vreselijke dates heen hoeven worstelen.
Maar dan nog, ook in die eerste periode dat het nog niet duidelijk was of Vin een longterm of een shortterm werd, kon ik prima functioneren….in tegenstelling tot wat andere mensen in mijn omgeving.
Datende mensen
Ik ben erachter gekomen dat ik de beste persoon ben om mee te sparren over je dating life…en de slechtste.
Ik ben aan de ene kant top, want ik heb bijna altijd gelijk. Ik kan goed inschatten of je date geïnteresseerd in je is, of jij je als een volslagen idioot aan het gedragen ben of niet, of je scharrel ook daadwerkelijk met je wil afsteven op een relatie of dat jij zo graag wil dat hij/zij dat wil dat je dingen ziet in jullie interactie die er niet zijn. Of dat jij gewoon een beetje normaal moet doen in plaats van alleen maar bezig te zijn met pretty much een VREEMDE die je mogelijk hierna nooit meer gaat spreken. #ademinademuit
En dat is dus fijn, want soms help ik iemand zien wat diegene zelf ook al wel een beetje vermoedde, of kan ik iemand een advies geven.
Behalve wanneer ik (steeds) om advies gevraagd word en diegene dat (steeds) compleet negeert als het erop aankomt. Of wanneer iemand daten zo moeilijk vind dat ze mijn advies gewoon niet KUNNEN opvolgen .
Daar word ik een naar iemand van, ben ik achter gekomen. En dan ga ik nare dingen zeggen.
Toen iemand tegen me klaagde over dat de date waarschijnlijk geen zuivere koffie was (reden weet ik niet meer precies) reageerde ik met:“Volgens mij is het niet dat diegene geen zuivere koffie is — jij kan gewoon geen koffie zetten.” Mooie metafoor, maar van zo’n snoeiharde veroordeling had ik achteraf wel een beetje spijt.
Een goede vriendin van mij kreeg een inzinking van iemand die haar spontaan vroeg of ze wat wilde drinken en daar werd ik echt sacherijnig van. “Je bent een volwassen vrouw. Ik vind dat je dit moet kunnen,” zei ik toen.
Dit vind ik ook echt…maar ik kan ook af en toe m’n smoel houden. Ik benader de wereld tenslotte vanuit mijn eigen referentiekader en ervaring. Als je vanaf je 16e alleen met dezelfde (lamlul) bent geweest, NATUURLIJK vind je daten dan een stuk spannender dan dat ik het vind.
Laatst hing ik anderhalf uur met een vriendin aan de telefoon over de man met wie ze aan het daten was en hoe onzeker ze van alles werd (terwijl de beste kerel haar echt op handen draagt) barstte ik op een bepaald moment dwars door haar verhaal heen: “Sorry maar, alleen al van het aanhoren wat je aan het doen ben krijg ik het helemaal Spaans benauwd. Die arme kerel!”
“Moet je je voorstellen dat je een superleuke vrouw leert kennen,” raasde ik. “Knap, slim, onderlegd, grappig, leuk, spontaan: Heb je een paar superleuke afspraakjes en dan verandert ze ineens in een paniekerig vogeltje die continu bevestiging zoekt. Dat is toch ellende?”
Uit de drie kan deze vriendin mij en mijn onhebbelijkheden het beste hebben, dus er volgde een supergoed gesprek. En toen we het er later een keer live over hadden in een groepje en ze vertelde dat ze toen hij langskwam weer had gevraagd of hij haar ECHT nog leuk vond, hoefde ik alleen maar een strenge blik haar kant op te werpen voordat we allebei moesten lachen.
(On)gevraagd Datingadvies
Het algemene probleem is dus een beetje dat ik ook wel om advies gevraagd wordt van mensen die het ei-gen-lijk niet willen horen, maar MIJN probleem is dat ik dan vervolgens doorga met advies geven in plaats van me er niet meer mee te bemoeien.
En dan pissig worden wanneer iemand het ‘fout’ blijft doen (terwijl wie de fuck ben ik wel helemaal om te bepalen dat iemand het fout aan het doen is terwijl diegene dat blijkbaar gewoon op zijn of haar manier aan het doen is).
En dat kan allemaal uit een goed hart komen, at the end of the day moet ik me er gewoon niet mee bemoeien en is ongevraagd advies ook nog eens het irritantste wat er is. Ik las laatst dit stukkie van Len en toen dacht ik ‘kut, ja als het op daten aankom ben ik dit ECHT’.
Ik ken mezelf: ik ben een eigenwijze, irritante betweter en overtuigd van mijn eigen gelijk als het op interpersoonlijke shit aankomt.
Ik kan van mijlenver zien of iets gaat werken of niet, of dat je in een patroon aan het vervallen bent. Of je je tijd aan het verdoen ben met Whatsappen met iemand die ook nog 5 andere gesprekken zoals die met jou erop na houdt, of iemand je op stand-by heeft staan voor als hij zich verveelt, of dat iemand gewoon just not that into you is.
En als je aan me vraagt wat ik ergens van vind, vertel ik je dat ook — en na een tijdje op mijn tong bijten kan het ook voorkomen dat ik het je ook ongevraagd nog een keer vertel.
Maar…in het stukje van lessen uit 2018 schreef ik dit over dat ik me niet zo druk moest maken over andere mensen en wat zij doen:
“Het is me het afgelopen jaar opgevallen hoe eh, tja, compleet IDIOOT ik sommige dingen vind die andere mensen doen. En wat voor effect dit op mij heeft. Namelijk dat ik als een opgefokte stier snuivend van frustratie door het leven ga, en af en toe ontplof.
(…)
Het is slecht voor mijn bloeddruk en mijn zen.
Niet dat het uitmaakt, maar mijn verbeten judgmentalness komt wel echt van een plek vol liefde en zorg. Ik breng het vaak bikkelhard maar dat is omdat die hardheid en duidelijkheid een functie heeft. Soms moet je het horen zoals het is. (…)
En ik weet dat het geen mooie eigenschap is om zoveel te vinden van hoe een ander zijn of haar leven leeft, maar ja: Ik heb vaak gewoon vaak gelijk. Sorry jongens.
(…)
Maar ik realizeer me ook hoe ontzettend arrogant het is. Dat ik denk dat ik alles zo goed weet, en iemand anders leven -wat diegene al jaren en jaren zelf navigeert, met alle complexiteiten van dien- gewoon even denk te kunnen fixen.
En meer dan dat: Misschien kan ik me beter gewoon lekker met mijn eigen leven bezig gaan houden. Nadenken over mezelf, focussen op mezelf en mijn eigen gigantische gebreken en blinde vlekken. Volgens mij is al het me opwinden wat ik doe over andermans leven allemaal energie en aandacht die ik veel beter in mijn eigen shit kan steken.”
…Het is inmiddels bijna 2020. En dit geldt net zo goed voor hoe mensen daten.
Dus misschien moet ik dit nou eens echt gaan toepassen.
