Dat kerst 2020 van een ander kaliber zou worden dat wisten we allemaal al, maar deze week serveerde ons toch nog even een extra plottwist: mijn schoonzusje werd vorige zondag ziek en testte een dag later positief op corona.
Na alle anekdotes die ik al had gehoord, en het verhaal van Tosca, was daar er in mijn directe omgeving een nieuw voorbeeld waarin je je nog zo keurig aan de regels kan houden met afstand houden en handen wassen en alle aanverwante zaken, maar je alsnog een coronabesmetting oploopt. En niet alleen dat; die neem je dus, ook terwijl je helemaal niet zoveel mensen ziet, toch mee je omgeving in.
Doordat ze de dagen daarvoor haar eigen ouders en mijn ouders nog even had gezien was het hard gegaan. Mijn broer, haar vader èn allebei mijn ouders corona.
Vincent en ik ontsprongen dit keer de dans, meer door geluk dan wijsheid: wij hadden Tom en Nicole twee weken geleden voor het laatst gezien, en mijn ouders drie weken.
Nog voordat mijn ouders zich hadden laten testen hadden we al afgesproken om niet meer langs te gaan op tweede kerstdag. Heel jammer, maar ik vond het te risicovol (ook al openbaren de klachten zich na ongeveer 5–6 dagen, je weet het toch gewoon niet helemaal, en ik had geen zin om een eigen olievlek van besmettingen om me heen te veroorzaken) en ik vond het ook een nog ongezelliger idee met Tom en Nicole in quarantaine. We prikten een datum eind januari in de hoop dat we dan samen mogen zijn.
Ik ben een pragmatisch type, dus ik blies het hele verhaal af en pakte na het telefoontje een glas wijn, met het idee dat het wel van me af zou glijden. Maar in plaats daarvan werd ik sipper en sipper. Ik miste zorgeloos mijn familie kunnen zien al zo, en dit was wel echt de ultieme domper.
Dat appte ik naar Dila en die appte vrijwel meteen: “Willen jullie dan bij ons komen eten tweede kerstdag?”
Vin en ik zijn dankzij Twitter vrienden geworden met Dila en Jorrit, en sinds een paar jaar eten we een keer in de zoveel tijd bij elkaar. Dila, zoals welbekend op Het Internet, is een fenomenale chef en al was ze dat niet, dan nog waren Jor en zij uitstekend gezelschap. Tel daarbij onze gedeelde liefde voor katten en The Office bij op, en een topavond is al snel geboren.
We hadden elkaar echter nu alweer een tijd niet gezien, omdat de dinner date niet doorging in oktober toen ik een onheilspellend hoestje kreeg (was uiteindelijk niks aan de hand, maar ja, bij klachten blijf je thuis) en dus deze uitnodiging was een fantastisch idee van Dila. Ik was zelfs een beetje boos op mezelf dat ik er zelf niet meteen aan had gedacht om een uitnodiging binnen te hengelen maar gelukkig was Dila zo’n goede vriendin dat ik daar niet eens de tijd voor kreeg.
En zo maakte ik op Tweede Kerstdag een courgettesoep met munt en basilicum en een spruitjesgerecht met verse cranberries, lachte Dila me uit toen ik tegen haar zei dat ze “niet te gek hoefde te doen voor ons he” en reden Vin en ik naar Haarlem.
Eenmaal bij Diel en Jor was er champagne en veel bij te praten. Zoveel dat we uiteindelijk pas om 21:30 aan het hoofdgerecht zaten, en dat ik met tegenzin om 23:45 Vin aanschoot om naar huis te gaan: niet omdat ik het zat was, maar omdat we nog naar huis moesten reden door het beginnetje van storm Bella en we anders tot diep in de nacht zouden blijven plakken.
We gingen vrolijk en opgeladen terug naar huis — en kregen een fantastisch koekjespakket mee (waarvan binnen drie dagen driekwart was verorberd).
Zo werd kerst 2020 een aparte kerst, maar juist ook eentje met een heel mooi gouden randje.
En eentje met een les: als er iets niet loopt zoals gepland, is er wel ineens ruimte voor allerlei moois dat er voor in de plaats kan komen.
P.S. De corona-patientjes in mijn leven gaan gelukkig redelijk ok, de enige die het flink te pakken heeft is mijn vader: die ligt met flinke koorts op bed. Gelukkig heeft hij het niet benauwd en kan hij prima ademen; als de koorts nou binnenkort even zakt dan zijn we helemaal solid.
