22 Feb 2019, Den Haag. Het is krokusvakantie en ik ben mega gemotiveerd om te KNALLEN.
Ik heb mezelf beloofd elke zondag een Engels stukje op mijn website te zetten en elke maandag een stukje op Medium dus ik wil alvast vooruitschrijven voor de weken dat het heel druk is op mijn werk. Ik wil ook basis leggen voor een tweede boek want ik wil heel graag dat ALS Nieuw Amsterdam mijn tweede boek ook wil uitgeven, dat het dan niet aan mij gelegen heeft. Ik ga niet van alles roepen en dan niet schrijven. Ik loop ook al maanden met een idee voor een nieuw e-book. Oke, drie ideeen. En ik wil ze eigenlijk het liefst alledrie deze week uitwerken.
En ik heb nu ook tijd om lekker veel te sporten, dus elke dag een lesje moet wel lukken, beredeneer ik. Het uitstrijkje voor het bevolkingsonderzoek, en een garagebezoekje omdat de tankdop niet meer opengaat moet ook even gebeuren.
Al dat productieve gedoe is prima afgewisseld met leuke dingen, hoor. Er staat een bezoekje aan Niven en een Thaise massage op het programma, en verder doe ik lekker niks. Genoeg rustige avondjes met lekker eten en Netflix op de planning.
Ik heb er zin in, maar (goh, heel gek) al gauw blijkt dat ik mijn standaard riedeltje van Onrealistische Doelen In Belachelijke Tijd Weer eens uit de kast heb getrokken.
Want ik kàn gewoon niet 12K woorden aan een nieuw boek schrijven, en 10 Nederlandse stukjes èn 10 Engelse stukjes (mijn stukken zijn nog steeds gemiddeld 1000+), en drie ebooks, en dan ook minstens 9 keer sporten als ik eigenlijk ook gewoon een welverdiende week vakantie heb van een hele leuke maar ook hele intensieve baan.
Ik werk alsnog als een beest. Ik schrijf die week 4 Nederlandse en 4 Engelse stukjes die ik vooruit plan, ik werk twee van de drie eboeken voor 70% uit en ik schrijf alsnog 8000 woorden aan een eventueel tweede boek door in de laatste dagen s’ochtends en s’middags drie Pomodorootjes te pakken.
Ik zit wanneer het kan in mijn joggingbroek met een bak koffie en mijn noisecanceling headphones op te knallen. (De rest van de tijd kijk ik RuPaul’s Drag Race en the Marvelous Miss Maisel)
Maar bij de Thaise massage op maandag die week reageert de Thaise masseuse vol afgrijzen als ze mijn rug bereikt. Muur-vast, van het topje van mijn nek tot mijn stuitje.
Ik ga helemaal kapot op de mat terwijl ze probeert de hele boel wat losser te krijgen. Ik vervloek de krachttraining die ik het afgelopen half jaar gedaan heb terwijl mijn yogamatje in de hoek van mijn werkkamer stof vergaarde. Ik had wel gemerkt dat ik wat vaker weer last had van mijn rug, en dat mijn schouders enorm stijf konden zijn na een krachttraining of een paar uur achter mijn bureau, maar ik voel nu pas hoe gespannen de hele boel is.
De week daarna ga ik terug voor een medische massage, en ik voel me al grieperig voordat ik onder handen word genomen, maar daarna is het K-LAAR. Alles doet zeer, ik heb koorts en ik duik voor twee volle dagen mijn bed in. Mijn rug is nog twee dagen beurs en blijft gevoelig, maar een paar yogalesjes en een hoop Deep Heat Heat Rub helpen aanzienlijk.
Maar op zaterdag zit ik weer achter mijn laptop. Te werken aan boek 2.
Ik merk dat ik minder scherp ben maar kom op zich prima de volgende week door, maar het is ook druk. Ik heb allerlei sociale afspraken die al heel lang staan, de wijncursus begint, ik ga naar Trixie Mattel en ik geef een lezing in Eindhoven, en heb dan nog drie dagen voor ik op wintersport ga met Vin en onze vrienden. Dus het beetje tijd dat nog niet vergeven is zit vol met schrijven, mijn praatje voorbereiden en dingetjes regelen.
Woensdag 20 maart 2019, Den Haag. Na Eindhoven ben ik woensdag gesloopt. Ik krijg niks meer uit mijn handen en ik ben snipverkouden. Die verkoudheid neemt epische proporties aan donderdag op mijn werk. Mijn collega’s sturen me naar huis en eenmaal thuis ben ik geen knip voor de neus meer waard.
Vin doet de dingen die we samen zouden doen (de katjes naar mijn schoonouders brengen, boodschappen voor daar, opruimen) en ik ga mijn bed in met Citrosan en Vaporub. Ik meld me met moeite en een schuldgevoel ziek voor de vrijdag omdat ik weet dat ik anders echt niet normaal de 12-uur durende rit naar de Alpen kan overleven en dat niet helemaal eerlijk is richting de andere bestuurders.
Tijdens mijn dag ziek, in bed met een boek, mijn laptop en vooral niet te veel doen realiseer ik me pas hoe erg ik de afgelopen tijd weer alles tegelijkertijd heb proberen te doen.
Per ongeluk, doordat ik alles leuk vind en mensen wilde zien en allerlei creatieve stuiptrekkingen had, maar zeker weten: Ik ben er moe van.
Dat hele ‘alleen maar doen waar ik zin in heb’ werkt alleen maar als ik er dan ook voor zorg dat ik compenseer voor het overenthousiasme en -heel eerlijk- overambitieuze dat ik heb.
Zondag 24 maart 2019, Les Arcs 2000 in Frankrijk. Ik praat niet zoveel over hoe (over)ambitieus ik (ook) ben, naast de relaxede ik-doe-maar-wat-en-we-zien-het-wel houding die ik ook heb. Ik ben heel tevreden met mijn dagelijks bestaan. Ik loop niet heel de dag hysterisch te netwerken en doelen te stellen en ‘visible’ te zijn om ‘exposure’ te hosselen en ‘engagement’ te krijgen.
Maar er zijn allerlei creatieve dingen die ik heel graag wil doen en creatieve doelen die ik wel wil bereiken de aankomende jaren. Ik ga niet liegen: I love a good hustle.
En daarin loop ik dus soms mezelf en de beperkingen die een 24-uursdag en een human body je nou eenmaal opleggen dus blijkbaar toch voorbij.
Gisteren, na een intensief snowboardlesje en een rustige middag met een baddersessie, een goed boek op schoot keek ik even terug naar de afgelopen tijd en realiseerde ik me:
Ik wilde te veel. En vooral, ik wilde teveel in te korte tijd. En ik wilde niet alleen al die schrijfshit doen (datgeen wat ik daadwerkelijk het allerleukst en belangrijkst vind), maar ook nog allerlei vrienden zien. En aan allerlei andere verplichtingen te voldoen alsof dat niet genoeg energie al kost zonder nog je werk en je sidehustle.
En dus besluit ik weer even een beetje normaal te doen de aankomende tijd. Ik weet nog niet precies hoe, want dat boek wil ik maken en de wijncursus wil ik doen (het WSET level 2 certificaat het liefst weer met distinction behalen) maar ik kom er wel uit.
Ik moet tenslotte niks, en wat ik ècht wil, kan ik heus wel in mijn leven passen.
Mits goed gedoseerd.
Misschien toch dat boekje wat hierover gaat er weer ff bijpakken.
