Ik heb mezelf vrij lang met relativering en perspectief door 2020 gesleept, maar eind november begon ook mijn stressbestendigheid en zonnige dispositie een beetje te rafelen aan de randjes.
Ik dacht steeds vaker verlangend terug aan mijn 2019, met borrels, etentjes en zorgeloze uitstapjes naar drag queen shows en festivals. Mijn god, weet je nog? Volle theaters en dansen in een massa van zwetende lijven? En dat je gewoon je oma een kus kon geven, je moeder kon knuffelen en iemand die je voor het eerst ontmoette de hand kon schudden?
Goed, tel daarbij op dat ik per maand meer wanhoop voel over de horeca, kunst- en cultuursector en het onderwijs, dat ik steeds meer denk aan mensen met zieke naasten èn mensen die verder vereenzamen, en dat ik een soort rare huidhonger (sorry) lijk te ontwikkelen specifiek voor iedereen-die-niet-Vin-is, en je snapt dat ik het ook even allemaal niet meer zo zag zitten.
Maar, ja. Ik kan wel een beetje een geprivilegieerde corona-gerelateerde megadip gaan zitten hebben vanuit mijn werkkamer, maar daar heb ik uiteindelijk vooral mezelf mee.
En dus besloot ik even een stapje harder te lopen om december toch een gouden randje te geven. Dat deed ik als volgt.
Christmas spirit on steroids
Behalve mijn jaarlijkse giftswap met Susannah ben ik normaal gesproken pas twee dagen van te voren bezig met Kerst — en dan vaak alleen maar praktisch met de boodschappen. Dit jaar deed ik het radicaal anders. Elke mogelijkheid tot een beetje kerstige, gezellige gevoelens greep ik met twee handen aan.
Op 1 december trok Vin de kerstboom uit de schuur en terwijl hij die ‘s avonds optuigde, hing ik de sterrenlichtjes voor het raam terwijl Alexa de Christmas classics Spotify playlist (na vier keer proberen) afspeelde.
Ik luisterde deze maand meer kerstmuziek dan ik ooit gedaan heb en keek buiten extra goed rond voor kerstversiering.
Ook werkte ik de week voor de kerstvakantie vrijwel de hele tijd met een kerstmuts op, en deed ik met alle online kerstactiviteiten mee die de Hogeschool organiseerde dit jaar.
Misschien niet drie keer zo groot geworden, maar mijn hart is er à la de Grinch toch op vooruit gegaan.
Adventkalenders voor mezelf
Omdat ik vorig jaar disproportioneel blij werd van elke dag een Kusmi theetje en een Reese’s Pieces uit een adventskalender trekken was het voor dit jaar een must.
Susannah scoorde voor mij de Kusmi x Sephora adventskalender, en ik kocht bij Kelly’s Expat Store voor ons allebei een Reese’s Christmas Countown Calendar.
Toegegeven, heel spectaculair is het niet (oh, een theezakje! oh, een Reese’s mini!) maar toch heb ik elke dag een momentje met iets nieuws en dit jaar zit er af en toe een gezichtsmaskertje of een lippenbalsempje bij. Prima.
Ik maakte een adventkalender voor Vin
Ook Vins leven is een stukje kleiner en saaier geworden. Lang leve online gamen met vrienden en de online borrels van zijn werk, maar laten we wel wezen: het is geen feest. Vin heeft sinds maart thuisgewerkt, en dat duurt nog tot minstens aprilde, hij houdt ook van de hort op en van festivals. Logisch dus dat ook hem af en toe de moed in de schoenen zinkt.
Om Vin nog even een leuke laatste maand van 2020 te geven besloot ik in november een gepersonaliseerde adventkalender in elkaar te klussen met daarin kleine cadeautjes, wat verrassingen, en activiteiten die we samen konden doen om de coronasleur tegen te gaan.
We gingen zowaar een keer naar de film (ik kocht de popcorn van te voren bij de appie, lol), we droegen nepsnorren tijdens een avondje Mexicaans eten thuis, gingen wandelen in het bos met een meeneemkoffie. Ik gaf hem een mooie pen, een VR spelletje en een Among Us poppetje cadeau. Ik regelde dat zijn vrienden coronaproof kwamen eten, en dook oude liefdesbrieven op die ik in 2016 aan hem had geschreven, zodat hij die nu kon lezen.
Het licht van mijn leven vind het niet makkelijk om overladen te worden met liefde en aandacht (every day with me is a struggle) maar ik durf wel te stellen dat de adventkalender een daverend succes is.
Wat meer de hort op (binnen wat kan), elke dag een verrassing geven en de routines een beetje doorbreken: dit maakte zijn december, maar ook de mijne, stukken leuker.
Ik draag alleen nog maar dingen die lekker zitten
Ik ben niet aan het verslonzen: ik douche elke dag, fohn mijn haar en draag nog regelmatig make-up — alleen ik draag alleen nog maar dingen die extreem lekker zitten. Die warm, zacht en comfortabel zijn.
Want, ja. Als ik toch alleen maar binnenzit kan ik ook gewoon alleen maar dragen wat lekker zit.
En dus is het hier in huis Draag 24/7 Chille Kleding December.
Ik had natuurlijk al driehonderd truien, maar ik kocht nog een bups dikke sokken, een lekker zittende jumpsuit (voor tijdens werkdagen, van Susannah geleerd dat het formal pyjamas zijn) en een superwarme panteronesie (voor dagen dat ik niet naar buiten hoef). Ook kreeg ik van Susannah een mooie zwarte chilltrui èn de meest warme, zachte joggingbroek met fleece aan de binnenkant, die ik sinds vorige week bijna elke dag nu draag.
Heerlijk.
Ik speel best wel veel Among Us
Ook voor december maakte dit spelletje de coronasituatie een stukje draaglijker, maar in december maakte het ook regelmatig mijn saaie (zeker doordeweekse) avonden een stuk leuker en gezelliger.
Ik vind dit spelletje gewoon heel erg leuk, en ik vind het megaleuk om het met mensen die ik ken te spelen. Je ‘hangt’ toch even een paar uur met elkaar via Discord terwijl je ondertussen een beetje zit te keten wie er nou de Impostors zijn.
Toen een vriend van mij ook nog af en toe livestreamde via Twitch kon mijn december helemaal niet meer stuk, want het is HILARISCH om vanuit een ander perspectief de potjes terug te zien die je zelf hebt gespeeld. Vooral de laatste stream, waarin het eerste potje van alle kanten rampzalig verloopt voor de Crewmates, is superleuk om terug te kijken als je zelf hebt meegedaan.
I hang out with my cat all day
In december heb ik me pas TEN VOLLE gerealiseerd hoe veel eerder ik was doorgedraaid zonder Beyonce.
Dat klinkt overdreven misschien, maar het is ècht zo. Doordat ik alleen al blij kan worden van haar gezelschap is het alsof je een levende pluizige Pick-Me-Up heb rondlopen.
En dus ben ik gewoon maar heel de dag met Bejons. Ze komt me ‘s ochtends wakker maken, ze komt op schoot liggen als ik lang genoeg achter mijn bureau zit en ‘s avonds springt ze op bed om tegen mijn enkels aan te vleien.
Dus nou ja.
De intense zin in andere mensen knuffelen en een glas wijn in een restaurant die heb ik nog steeds, maar ik kan in elk geval zeggen dat ik er het beste van gemaakt heb.
Dat ga ik ook begin 2021 proberen door te trekken. Tot zeker die knuffel en tot dat glas wijn — en daarna.
