15 Augustus 2019, Den Haag. Vin en ik lopen met popcorn en cola de bioscoopzaal in. We gaan naar Yesterday vanavond; ik heb plaatsen voor ons gereserveerd helemaal bovenaan in het midden. “Ik moet nog even naar de wc,” zegt Vin en hij drukt me de bak popcorn en zijn flesje cola in mijn handen, “Ik zie je zo boven, ga maar alvast.” Ik loop naar de bovenste rij, waar nog maar twee mensen zitten: Het zijn twee dames van een jaar of 50–60.* Beiden kort haar: Nèt te meuterig om te kunnen classificeren als kort pittig, maar wel op het spectrum van Saai Kort naar Kort Pittig ergens tussenin.
Een bril, regenjas, handtas met frutsels. De doorsnee typisch Nederlandse dames waarvan je vermoed dat ze de Libelle lezen en kijken naar Heel Holland Bakt, misschien Downtown Abby.
Hetty’s, zouden Femke, Aline en ik ze noemen.
De mevrouw aan mijn kant heeft haar jas en tas over mijn stoel gelegd, maar als ik aan kom lopen hoef ik niet eens iets te zeggen. “Zit je hier?” Vraagt de ene mevrouw terwijl ze onmiddellijk haar spullen pakt.
“Ja,” zeg ik vriendelijk, “dankuwel. Doe maar rustig aan hoor.”
“Leg ze anders aan deze kant,” reageert de andere mevrouw tegen haar vriendin, “misschien komt hier wel niemand zitten!”
“Ja, anders dan valt er misschien wat uit mijn jaszak,” zegt de ene mevrouw. “Misschien kan ik hem over de stoel voor me leggen als daar niemand komt zitten.”
“Ja, ja, dat is ook wel een goed idee,” beaamt de andere mevrouw.
“Laten we even afwachten wie waar gaat zitten.”
“Ja. Ja, precies.”
Ik moet een beetje lachen om het gesprek, zo’n lekker nutteloze conversatie in mijn ogen. Ik zit een beetje op mijn telefoon terwijl ik meeluister naar het gekeuvel van de dames naast me.
“Ik ben dus naar [opera waarvan ik de naam niet meer weet] geweest!” zegt de ene mevrouw tegen de ander, bijna trots. “Dat was heel mooi. Goeie sopraan. Beetje zoals Frieda uit het kerkkoor, weet je wel? Als ik nog eens gratis kaartjes krijg via m’n werk zal ik aan je denken!”
“Leuk!” zegt de andere mevrouw.
Ze praten zo een beetje door.
Even later tijdens de reclame komt het restaurant Umami op het scherm, en als je naar de bios gaat dat je 10% korting krijgt op vertoon van je kaartje.
“Nou,” tikt de een de ander aan, “dat hadden we moeten weten!”
Ze lachen. Ook later bij een toffe trailer zegt de ene mevrouw tegen de ander: “Misschien kunnen we daarnaartoe voor jouw verjaardag in oktober. Gaan we van te voren bij Umami eten?”
“Goed idee,” reageert de andere mevrouw enthousiast, “en misschien kunnen we met de meiden naar die andere film die net voorbij kwam.”
Misschien is het omdat ze mijn moeder hadden kunnen zijn, of omdat ik een heel blik vol met tantes heb aan wat kenmerken van Kort Pittig voldoen, maar ik denk alleen maar: Wat een leuke vrouwen. Wat leuk dat ze al zo lang bevriend zijn, wat leuk dat ze samen op stap gaan, wat leuk dat ze allerlei dingen ondernemen.
Grappen maken kan (en mag) over iedereen.
Maar ik kijk naar deze vrouwen, die omdat ze kortgeknipt (lekker praktisch) haar hebben, met korting naar de bios en de dierentuin gaan en het liefst hun niet-hippe jas over een stoel hangen zodat er niks uit kan vallen het regelmatig moeten ontgelden als de Libelle-club, het Huishoudbeurs-leger of (zoals bij Aline en mij) de Hetty’s, en ik denk “nou dames, volgens mij hebben jullie het helemaal niet zo slecht voor elkaar en zijn jullie nog aardig ook.”
Als Vin en ik naar buiten lopen staan de twee dames bij de straatkrantverkoper. “Graag twee krantjes alstublieft,” zegt de ene mevrouw opgewekt terwijl ze haar portemonnee pakt.
Ik hoop dat ik op die leeftijd ook lekker met mijn vriendinnen op stap ga en geniet van het leven, en net zo vriendelijk ben tegen mijn medemens.
*sorry ben slecht met leeftijden, ik was gisteren superverbaasd toen bleek dat Andrew 40 is geworden.
