Vrijdag, Koningsdag, Scheveningen. Ik zit op een grote loungebank, een glas Verdejo in mijn hand. Mijn wangen voelen warm aan van de heater waar we bij zitten, buiten een waterig zonnetje door de grijze wolken. Vin speelt buiten volleybal met vijf vrienden, ik zit met drie van de andere vriendinnen binnen in een bijna verlaten strandtent. We hebben nachos en olijven besteld bij onze wijntjes en Icetea.
Onze interesses lopen dan wel enorm uiteen, maar de interesse in elkaar is gedeeld. Daardoor ontstaat overlap. Tennis interesseert me niet, maar ik luister geboeid naar de competitieverhalen. Een half leven online hebben kennen deze vrouwen niet, maar ze zijn benieuwd hoe het gaat met mijn boek en wat er dan van mij verwacht wordt qua Internet Leven. We kletsen over van alles, om af en toe weer in stilte te vervallen terwijl we door de Linda’s en Vogue’s bladeren die op de grote tafel liggen.
Wanneer de mannen binnenkomen voor bier en bittergarnituur schuiven we allemaal weer een stukje meer naar elkaar toe.
De spontane borrel loopt over in een groep die nog wat gaat eten bij Simonis, met vette vingers en een overvol gevoel naar huis. Met een ander stel gaan Vin en ik die avond ook nog naar de nieuwe Avengers film.
Donderdag 19 april, Rotterdam. Het is fantastisch weer als ik mijn kantoordeur dichtdraai en naar de metro loop. De temperatuur is heerlijk en de zon schijnt nog, dus er wordt een borrel voorgesteld in de groepsapp. Ik heb er zin in, maar op Schiedam valt trein na trein uit.
Het is veel te mooi weer om vast te zitten op een treinstation, dus ik besluit in elk geval de stoptrein naar Delft Zuid te nemen en daar weer verder te kijken. In het ergste geval ga ik in mijn eentje ergens in de zon zitten, denk ik nog terwijl ik van Delft Zuid naar het centrum loop.
Toch besluit ik een oud-collega te bellen die in Delft woont. Die reageert dolenthousiast én heeft tijd, en nog geen half uur later zitten we spontaan samen op het terras. Tegen de tijd dat we afscheid nemen is het twee uur later, en hoewel de treinen nog steeds niet rijden kom ik in een opperbest humeur met de tram thuis.
30 December 2017, San Fransisco. Na een heerlijk Amerikaans-zweverige (“everything that you are trying to manifest will come to you when you’re ready to support it!”) hot yoga les voel ik me ineens zo eenzaam dat ik begon te huilen.
Zeiknat van het zweet, met een soort zweef-tribal remix van Lykke Li op de achtergrond, voel ik de leegte die is achtergebleven door de vriendinnen die ik niet meer heb als een soort negative space. Ruimte om mij heen waar niks is, maar wat daardoor juist toch iets is.
Ik schrijf in de Niet Per Se Sexy Levenslessen over dat ik me soms eenzaam voel. "Misschien is het kinderachtig om nog een beste vriendin te willen op je 30e.” schrijf ik. “Maar dat wil ik wel.”
nu (29 april), Den Haag. Ik zit op de bank. Vincent zit the Witcher te spelen. De katten liggen naast (en half op me) te slapen. Ik typ dit stukje.
Ik denk aan mijn grootouders, die ik allemaal nog heb en afgelopen week allemaal nog heb mogen zien. Ik denk aan mijn ouders en mijn broer, die voor mijn dertigste verjaardag de hele avond kwamen borrelen. Ik denk aan Andrew, waarmee elke podcast aflevering maken een feestje is. Aan mijn dansvriendinnetje Shaan, met wie ik op hiphopdansles zit en naar Vunzige Deuntjes ga. Aan Suus en Lianne uit Amsterdam met wie ik ergens in de toekomst een losse borrel heb staan (plannen is alleen niet onze sterkste kant).
Aan Rocher, die met een combinatie van humor en gevoeligheid een van mijn beste vrienden is geworden. Met wie ik naar boksen, Iyengar yoga en naar drag queens ga. Die zonder moeite zich spontaan door mij laat meeslepen naar wijnbarretjes en restaurantjes.
Aan Susannah, die me een prachtige Kaweico vulpen gaf toen de eerste versie van mijn boek af was, die me woensdag op surprise verjaardagsfeestje ergens mee naartoe neemt en die naast fabulous kleding en boekentips ook altijd haar harde gevoel voor humor met me deelt. Susannah die een zwarte band haalt in al haar hobbies, en dus ook in Goede Vriendin Zijn.
Ik denk aan de collega’s die mijn kamer versierden, de coach op mijn werk die me zo goed begrijpt. De vriendinnen met wie ik uit eten ging vorige week, de vriendinnen die ik deze week ga zien.
Ik kijk weer naar Vincent, geconcentreerd aan het gamen, zo intens naar het scherm aan het kijken dat hij nauwelijks knippert. Die dan ineens opstaat, me een kus geeft en chili gaat maken.
Nee, ik heb inderdaad geen beste vriendin. En die specifieke, selectieve eenzaamheid mag ik heus wel eens voelen.
Maar bijna een half jaar verder, met de acceptatie voor wat ik voel en het bewustzijn voor alles wat ik heb, zitten er eigenlijk weinig scherpe kantjes meer aan.
