Je kunt je er nu niets meer bij voorstellen, maar in oktober 2020 konden wij bij dit specifieke huis nog een tweede keer kijken.
De huizen in deze straat gaan als warme broodjes over de toonbank, vertelt de goedgemuste makelaar (en weten wij zelf ook dankzij een beetje Funda deepdiven.) Dat snap ik, want ik ben er ook erg van gecharmeerd. Centraal maar rustig, dichtbij de metro en een minicentrumpje met Jumbo en bakker, met een leuke unieke bouwstijlen per huis.
De voornaamste reden dat dit huis nog te koop staat heeft te maken met de oplevering: die gaat op zijn vroegst zomer 2021 zijn in verband met het nieuwbouwhuis wat de huidige bewoners hebben gekocht.
Bij dat stukje informatie hadden Vin en ik elkaar al betekenisvol aangekeken vorige keer en dat doen we nu weer: voor ons is dat geen enkel probleem. Sterker nog: het is een pluspunt. Het lijkt ons juist heel fijn om rustig aan te kunnen ontwortelen op de plek waar we samen zo dol op zijn.
We lopen door het huis en kunnen het wel voor ons zien. Ik kijk verlangend naar het bad in de badkamer, zie een logeerkamer voor me voor mijn nichtje en elke vriend of vriendin die niet naar huis wil rijden, en er begint zich een idee te vormen voor een nieuwe keuken.
A serious contender, concluderen Vin en ik als we thuiszijn. Maar…gaan we dit doen?
We doen een bod. Boven de vraagprijs, maar niet heel ver daarboven. We weten namelijk ook dat wij op dit moment de enige serieuze kijkers zijn.
Toch -niet heel verrassend wanneer we het in perspectief zien van alle andere huizen EN het taxatierapport- de huidige bewoners een hoger bod willen.
Wij gaan er een weekendje over nadenken, en laten het dan weten.
Famous last words.
