Ik blijk niet per se Pijnacker hater: het derde huis waar we gaan kijken is ook in Pijnacker — en ik vind het beeld- en beeldschoon.
Een prachtige keuken die uitkijkt op een mooi afgewerkte tuin, het Chesterfieldesque bureau met leren bureaublad, een fantastische grote slaapkamer met custom-kasten: de mensen die dit huis verkopen hebben zowel smaak als geld.
Toch haken we af: het is -pardon my French- teringduur, en hoewel de makelaar claimt dat we met 10 minuten fietsen bij een metro zouden kunnen zijn, zie ik alleen maar polder en industriegebied. Daar zou ik me nog overheen kunnen zetten als de route hiernaartoe niet vol smalle weggetjes zat waarbij je ongeveer bij elke tegenligger de berm in moest. Mezelf en mijn naasten dat voor de komende dertig jaar aandoen? No thanks.
Terwijl we er wegrijden denk ik aan de straat van dat eerste huis. Lieflijk. Alle huizen verschillende looks waardoor het er niet zo nieuwbouwerig uitziet. Maar zeven zalige minuten lopen naar een metrostation waarmee ik vervolgens mee naar Rotterdam of Den Haag kan.
Als ik dan ga verhuizen naar de buitenwijken, dan wil ik eigenlijk wel het liefst naar zoiets.
