Ironisch genoeg vind ik -een luttele twee weken nadat dit stukje online kwam- het leven ineens TOTAAL niet meer leuk. Het is Klaag o’Clock.
De wereld is STOM
Ik weet mezelf normaal gesproken redelijk te pantseren tegen al het mensen- en dierenleed op de wereld, simpelweg omdat ik anders gewoon niet kan functioneren in mijn day-to-day.
Kom ik afschuwelijke dingen tegen die met dieren gebeuren dan zorg ik ervoor dat ik wat nieuwe plantaardige recepten opzoek en geef ik Bejons en Kyra een extra aai. Kom ik vreselijke beelden tegen van oorlogen, mishandelingen en klimaatverandering, probeer ik mezelf maar ervan te overtuigen dat er allerlei slimme en kundige mensen deze dingen aan het aanpakken zijn.
Maar dat lukt me op dit moment niet.
De hele wereld dendert onverstoorbaar voort terwijl over 100 jaar het klimaat zoals wij het kennen een verre herinnering is, terwijl de Koerden aan hun lot overgelaten worden, terwijl Erdogan, Bolsanoro, Putin en Trump al het nieuws zonder blikken of blozen naar hun hand zetten, terwijl natuurgebieden afbrokkelen en bedrijven alleen maar meedoen met duurzaamheid omdat dat lekker bekt bij de marketing.
En het houdt ook gewoon niet op. Elke dag is er weer nieuwe ellende.
Ik voel me moedeloos en verloren.We zijn niet meer te redden. Ik acht ons allemaal unsaveable.
We’re all gonna die, and we’re gonna deserve it.
Mijn werk is STOM
Mijn team komt al sinds februari 0,4 fte tekort in de bezetting.
De (belachelijk uitgebreide) sollicitiatieprocedure heeft al 2 keer niet geleid tot een nieuwe collega ondanks alle tijd, moeite en geld die erin wordt gestoken. Terwijl alle false negatives (je maakt mij namelijk niet wijs dat al die mensen mijn werk niet kunnen doen, ik ben decaan en geen Verenigde Natie afgevaardigde) ontmoedigd en verbolgen nooit meer bij ons gaan solliciteren, komen wij om in studenten en werk.
Ik werk mee aan een project waar ik steeds minder voor ben gaan doen omdat het me disproportioneel veel energie kost, maar het kost me nog steeds 90% van mijn energie terwijl het inmiddels nog geen 10% van mijn tijd kost. Ik kan niet uitleggen waarom (want an sich is het vet), maar ik HAAT dit project. Het lukt me niet om het tof te vinden, het lukt me niet (meer) om er een positieve draai aan te geven.
Mijn collega werkt er KEIHARD aan, waardoor ik me ook nog eens enorm schuldig voel over het feit dat het mij niet lukt om gewoon $!^# normaal te doen. Maar echt, elke keer als ik eraan werk is het alsof ik door drijfzand waad. Sacherijnig, stom drijfzand.
Mijn gezondheid is stom
HONDSBEROERD, was ik van de ene op de andere dag. Ik was al aan het hoesten en voelde me zondagavond niet zo top, maar ik hoestte s’nachts mijn keel rauw (en Vin uit bed) en zat de volgende ochtend met 38.5 graden koorts, bronchitis en keelontsteking bij de huisarts.
Ik kreeg onmiddelijk antibiotica en bedrust voorgeschreven.
Ik heb er drie dagen volledig afgelegen en bijna alleen maar geslapen, en heel de week thuisgebleven.
Ook al voel ik me niet meer zo beroerd als aan het begin ben ik nog steeds rond etenstijd doodmoe en doodongelukkig, en slaap ik tot nu toe steeds 10 uur per nacht.
Het Internet is STOM
Jezus, wat is iedereen toch aan het janken op social media op moment. Alles is verkeerd, iedereen vliegt elkaar naar de strot bij het minste of geringste en feiten en een normale discussie kun je nergens meer vinden.
En dat is dan nog alleen maar Twitter. Helemaal klaar met iedereen daar.
Op Instagram zijn ze in elk geval positief en zijn het mooie fotootjes, ware het niet dat iedereen zichzelf veel te serieus neemt en dat ik echt helemaal niks kan met dat navelgestaar dat ik daar voorbij zie komen.
Mijn stemming is stom
Misschien is het het weer, misschien is het dat ik me alweer een half jaar ergens voor uit de naad aan het werken ben, misschien heb ik gewoon even een paar slechte weken, maar ik voel me zo ellendig.
Ik vind niks leuk, ik ben hartstikke moe, ik heb nergens zin in. Ik heb het gevoel dat ik aan alle kanten faal en tekortschiet; vriendinnen waar ik geen tijd voor maak/heb, familie die ik al te lang niet gezien heb, kutklusjes die blijven liggen, noem het maar op.
En hoewel ik (tot ik ziek werd) goed door bleef sporten en werken, ging het allemaal maar een beetje tegen heug en meug en heb ik toch het gevoel dat alles uit mijn vingers glipt.
Conclusie
Sacherijnig stukje — maar mij lucht het aardig op.
Ik ben moe en sacherijnig en nog half ziek, dus dit is het beste wat ik te bieden heb vandaag. Ik voel me in elk geval stukken beter nadat ik lekker geklaagd heb.
Ik hoop dat ik me gauw beter voel, en zo niet pleur ik alles uit mijn handen en ga ik alleen nog maar slapen en Disneyfilms kijken tot april volgend jaar.
