Een heel jaar in review had ik klaarstaan, waarin ik elke maand secuur langsloop. Alles staat erin: Wanneer ik naar een concert ging, of ziek werd, of aan mijn boek werkte. Helemaal volledig en uitgebreid.
Maar toen ik nadacht over 2019, wilde ik eigenlijk vooral momenten opschrijven. Want hoe leuk en vol mijn 2019 ook was, ik heb een aantal flarden kraakhelder onthouden. Misschien doe ik dat jaaroverzicht ook nog wel, maar eerst even die momenten.
In willekeurige volgorde:
❤ Zoals toen ik van mijn teambuilding-dag in de auto stapte naar Den Haag, en toen ik mijn Spotify verbond met de autoradio zag dat de muziek van de nieuwe Lion King online stond. Met wind door de ramen en de zon nog in de lucht reed ik naar huis, dolgelukkig.
❤ Mijn opa die vanuit zijn sterfbed bij het afscheid Vincent en mij toewenste dat we maar heel gelukkig zouden blijven samen. Ik voel mijn jas nog in mijn handen terwijl hij het zegt, ik zie hem nog zijn klassieke zwaaigebaar doen. Ik denk nog supervaak aan hem.
❤ Toen ik mijn laatste werkdag voor de kerstvakantie naar de metro liep van de korte kerstborrel met diezelfde collega’s, en ik alle bloemen zag bij het standbeeld van Jules Deelder naast Ari. Ik prees mezelf gelukkig dat ik in Rotterdam werk, dat ik zulke fijne collega’s heb en dat ik in 2020 nog meer mooi werk en mooie momenten tegemoet zou gaan.
❤ Maar ook die avond dat ik misselijk van de vermoeidheid in De Annabel stond bij het concert van HAEVN en de minuten stond af te tellen tot ik naar huis kon.
Ik had die week drie keer gesport, was op maandag na mijn normale werkdag heen en weer was gevlogen naar London voor de show van Katya en toen ik woensdagavond terugkwam in Nederland had ik daarna weer twee dagen keihard gewerkt om vrijdagmiddag gelijk door met mijn nichtje naar het concert te gaan die avond. Dit nooit meer, dacht ik toen ik die avond in bed plofte.
❤ Hoe het voelde toen ik mijn tweede auteurscontract aangeboden kreeg. Hoe ik die avond bijna ontplofte van energie, Vin aan het borrelen was en mijn ouders niet thuis waren om te bellen, en ik daarom maar ging sporten, en het daar verklapte aan mijn coach. De trotse blik van Vincent toen ik het hem vertelde toen hij thuiskwam.
❤ Hoe ik me voelde toen ik na een vernederende aanvaring met een leidinggevende terugkwam in mijn kantoor, de tranen prikkend achter mijn ogen. Het kwam goed, maar het gevoel van in de steek gelaten worden terwijl je opkomt voor wat jij belangrijk vindt — dat vergeet ik nooit meer.
❤ Twee volle dagen in het Citizen M in november, waarbij ik meer werk gedaan kreeg dan ik voor mogelijk had gehouden en ‘s avonds in de bar mezelf trakteerde op lekker eten en goede wijn. Sowieso dikke liefde voor hotelbedden en hotel werkplekken.
❤ Gieren van het lachen met Vin tijdens het maken van deze foto’s. (Sowieso twee weken vrij zijn samen en lekker thuis tuttebellen, tortelen en koken: Het was hemels.)
❤ De heerlijke maar bloedhete dagen in juli, toen ik in Heino was waar ik mijn ouders bezocht die op vakantie waren. Samen pizza’s eten en nog wat drinken op het terras, samen winkelen en lekker buiten in de schaduw bij het vakantiehuisje lezen en cryptogrammen oplossen. De mooie gesprekken en elke blik die ik op mijn ouders werp maakt me trots en blij dat zij mijn ouders zijn.
❤ Huilend op de bank met een glas rode wijn. Ik had Vin de hort op gestuurd: bepaald verdriet kan ik niet goed delen met anderen. Sterker nog, ik kan het niet eens goed voelen met anderen. Vindt hij supermoeilijk want hij draait het liefst als een bezorgd satellietje de hele dag om me heen als het niet goed met me gaat…maar ik moet daarvoor alleen zijn. En dus zat ik alleen op de bank, liet ik het diepste van mijn gevoel unlocken door een Disney film en ging ik even ongegeneerd janken.
❤ Dat ik op het buitenterras van Het Eigendom zat te wachten op een zomerse avond, en dat toen op links een van mijn favoriete personen aan kwam lopen; vrolijk en blakend van de energie. We begonnen buiten aan de borrel met witte wijn, en toen het begon te regenen verschoven we naar binnen (en naar rode wijn). Stukken verstandiger dan vroeger wel op tijd naar huis, maar nog steeds niet uitgekletst raken en volledig opgeladen naar huis.
❤ Het weekend dat ik Dingen Anders Doen afschreef en ik alsnog een van de meest ontspannen weekenden ooit had: Ik stond vroeg op, werkte aan de lopende band maar nam ook de tijd om met Bejons te knuffelen en tussendoor ontspannen een boek te lezen. Vin kookte, ik at ondertussen pindakaas brownies en dronk San Pellegrino Lemonata. Zondagavond voor het eten leverde ik het in. Vin weer trots kijken.
❤ Het in mijn handen gedrukt krijgen van de ingepakte foto van mijn broertje en zijn vriendin met de babyschoentjes van Baby K-B. Ik hoopte al dat dit was waarom ze per se wilden dat we die week kwamen eten, maar ja: Je weet het niet. Dat intens blije gevoel voor mijn broertje en Nicole, mijn ouders die opa en oma worden: dat heb ik nog steeds.
❤ Toen Vin en ik ‘s avonds in de auto zaten terug van het condoleren voor mijn andere opa (die eind dit jaar ook overleed) en vrienden ons uitnodigden voor een spontane spelletjesavond. Ik twijfelde want ik was moe en verdrietig, maar ik had ook wel zin om met mijn mensen te zien. Vin had geappt dat hij sowieso zou komen maar dat ik nog twijfelde. Er volgde een waterval aan lieve gifjes, enthousiaste reacties en een van mijn vrienden zong een voicenote van anderhalve minuut lang vol met “I Have Nothing (If I Don’t Have Lianne)”. Warm.
❤ De coffeedates bij Haley’s Comet Breakfast club met mezelf als ik moest schrijven, met Mariet en met Anoesjka als zij moesten werken en de laatste keer dat ik er met Mariet zat en ik eigenlijk hartstikke aan mijn boek moest maar we in plaats daarvan twee uur belangrijke en minder-belangrijke gesprekken voerde en ik superblij naar huis ging.
Ik neem afscheid van een mooi jaar, waarin al het moois en het succes (een nieuw boekencontract, een vast contract) ook met verdrietige, kwade en moeilijke momenten kwam. Zoals het hoort. Ik heb zin in alle nieuwe momenten van 2020, the bitter and the sweet.
Bring it on!
