Ik word wakker van Vins wekker die om half acht vanaf zijn nachtkastje begint te piepen.
Die van mij zet ik niet meer. Door de dexamfetamine die ik ben gaan slikken val ik veel later in slaap dan eerst, en sta ik ook niet meer om zes uur fluitend naast mijn bed. Zonder medicatie kuier ik tevreden maar vermoeid naar mijn bed rond negen uur, maar nu ga ik nu eigenlijk pas rond elven niet-echt-moe maar eens in bed liggen lezen. Vaak tik ik middernacht nog wel aan zonder ook maar enigszins weg te dommelen.
Ik vind niet-echt-moe zijn echt helemaal top. Heerlijk dat ik niet zo overprikkeld en uitgeput meer raak en ‘s avonds ook nog wat waard ben, en dat ik nog meer aan kan dan normaal.
Ik mis mijn normale slaapritme wel. Ik vind het heerlijk om vroeg naar bed te gaan en er enthousiast weer uit te springen, maar ik ga laat naar bed èn nu word ik ‘s ochtends ook niet uitgerust wakker. Ik heb echt een half uurtje nodig.
En daarbij: ik zie de valkuil.
Heel fijn, langer geconcentreerd kunnen werken (echt, wat een openbaring) en een hogere frustratietolerantie* maar ik weet zelf ook wel dat het LAATSTE dat ik nodig heb met mijn ik-wil-drieduizend-dingen-doen-op-een-dag gedoe is een pilletje waardoor ik ook nog eens niet meer moe word. Ik moet juist moe worden zodat ik rem, en er een balans blijft tussen mij drieduizend-dingen-dingen hoofd en mijn en-nou-even-zitten-jij-gezond verstand.
Maar ja, het is ook wel heel fijn. En makkelijk. Ik krijg daardoor wel alles gedaan dat ik moet doen — en nog een beetje extra. Dat voelt goed.
En ook, nu met dat thuiswerken en alleen maar thuis zijn kan ik die focus en productiviteit wel gebruiken. Ik voel me ook niet top in de lockdown en mij helpt het om bezig te zijn. Ik wil niet in een soort stupor van verveling en lethargie terecht te komen. De dex helpt me ook daarbij.
Dus ik sta op, doe mijn lievelingsbroek aan (joggingbroek met fleece aan de binnenkant❤ hemels!) en een mooie trui en schuif met een ontbijtje achter mijn werklaptop. Ik werk de hele dag: studentengesprekken, overleggen, een intervisie en een heleboel mailtjes. Ik doe het nog steeds met plezier, maar ik gooi er ook voor de zekerheid elke dag een to-do lijstje tegenaan: de dopamineshotjes en het gevoel van productivteit door items af te strepen gebruik ik ook schaamteloos om me door de lockdown heen te slepen.
‘s Avonds komt een college eten: we drinken een glas bubbels, ik schuif mijn favoriete tunamelt in de oven en we kletsen over ons werk en dat van Vin, en over de activiteiten en bezigheden waarmee we ons vermaken. Kyra geeft per hoge uitzondering een kopje aan S., en Bejons rent als een randdebiel door heel de kamer met speeltjes.
De persconferentie zet ik niet aan: ik heb er geen zin in. Ik scroll bij de koffie de belangrijkste items door en lees die hardop voor terwijl Vin en S. Tony’s Chocolonely in hun mond stoppen.
Als S. weg is maak ik in 20 minuten de hele keuken aan kant — ook al schreef ik er uitgebreid over in Dingen Anders Doen ben ik er toch elke keer weer verbaasd over hoe ontzettend veel je kunt opruimen in een luttele twintig minuten.
Met een kopje thee kruip ik nog even achter de laptop om dit stukje te kiezen. Ik heb express na drie uur geen dexamfetamine meer genomen, dus terwijl ik dit typ voel ik zowaar een beetje vermoeidheid in mijn lijf en hoofd.
Prima. Tijd om naar bed te gaan.
*Zo noemde mijn medisch-verpleegkundige het toen ik zei dat ik minder last had van prikkels en dus ook andere mensen.
